เยาวราช ขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งรวมอาหารจีนแต๋จิ้วระดับโลก
คนไทยเชื้อสายจีนส่านใหญ่เป็นคนแต๋จิ้ว อพยพมาจากเมืองชายทะเล “ซัวเถา” ภาษาจีนกลางเรียก ซานโถว ( Shantoa)
ยายของผม ชื่อ กิมเฮียง เล่าให้ฟังว่า ยายถูกส่งออกมาจากซัวเถา ตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ให้มาเป็นเด็กรับใช้อยู่ บ้าน”เคียงศิริ” ตระกูลโล้ว เจ้าของแพมะพร้าว ปากคลองสาน ติดท่าน้ำวัดทองนพคุณ ซัวเถา ในความทรงจำของยายสั้นมาก ยายบอกว่า หลังบ้านเป็นภูเขา ยากจน ลำบาก ไม่มีจะกิน นั่งเรือหนีมาเมืองไทยใช้เวลาหลายวัน
วันนี้เดินทางไป ซัวเถา สะดวกสบาย มีเครื่องบินตรงจากกรุงเทพ ใช้เวลาเดินทางเพียง 3 ชั่วโมง
ครั้งนี้ตั้งใจไปสักการะ อนุสาวรีย์พระเจ้าตากสิน และอยากไปเห็นบ้านเกิดของยาย ไม่ได้ไปเที่ยวในตัวเมืองซัวเถา เมืองใหญ่ของมณฑลกวางตุ้ง แต่ได้ไปพักที่ หมู่บ้านหมี่โอ้ว นั่งรถห่างออกไปจาก ซัวเถา ราวหนึ่งชั่วโมง ถนนหนทางดีมาก ถูกสร้างไว้รองรับความเจริญในอนาคต ระหว่างทางเห็นภูเขาสูงโอบล้อม ที่ราบ ใช้เพาะปลูก อยู่อาศัย คิดถึงคำพูดของยาย
หมี่โอ้ว ยังไม่ค่อยเจริญ บรรยากาศเหมือนอำเภอเล็กของไทย บ้านเรือนส่วนใหญ่เป็นห้องแถวสร้างใหม่ เห็นบรรยากาศค้าขายคึกคัก ผู้คนยิ้มแย้มแจ่มใส
เมื่อมีโอกาสเดินทาง ไปเที่ยวที่ไหน ผมชอบไปสำรวจตลาด ดูวิถีชีวิตของผู้คน เพราะทำให้เราได้รู้จักเจ้าของบ้านใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น เดินเที่ยวตลาดที่หมี่โอ้ว เห็นของอร่อยเหมือนเมืองไทยหลายอย่าง มันเผา ข้าวต้มกุ้ย บ๊ะจ่าง กุ๊ยช่าย หอยจ้อ หอยทอด เผือกทอด หมี่ซั่ว กระเพาะปลา และเป็ดพะโล้ที่โด่งดัง
มีโอกาสได้ชิมอาหารแต้จิ้วที่นี่ ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนหอมกลิ่นน้ำมันหมู อาหารส่วนใหญ่ออกมัน อาจเพราะเป็นเมืองหนาว ต่างจากบ้านเราที่รสชาติอาหารเข้มข้น มีรสชาติมากกว่า นักท่องเที่ยวจีนถึงติดใจ บอกต่อกันว่า มาเที่ยวเมืองไทยต้องหาโอกาสไป เยาวราช ไปเยี่ยมพี่น้อง ไปชิมอาหารแต้จิ้วแบบไทยๆ ที่อร่อยสุดๆไม่เหมือนใครในโลก
ผมดีใจที่ได้ไปเยี่ยมชนบทของซัวเถา แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ไม่ได้ไปเที่ยวสถานที่ยอดนิยมในเมืองซัวเถาอีกหลายที่ มีโอกาสได้ไปเห็นรากของบรรพบุรุษ ไปกราบพระเจ้าตากสิน ไปสัมผัสบ้านเกิดของยาย แค่นี้ชีวิตก็คุ้มค่าแล้ว
Itraveloften 